ملت سازی در منطقه بالکان ( مطالعه موردی بوسنی و هرزگوین و کوزوو از سال 1992)

در این پایان نامه؛ تلاش مشترک سازمان ها، کشورها و اتحادیه های بین المللی و منطقه ای برای بازسازی کشور آسیب دیده بعد از جنگ را در یک فرایند دو مرحله ای در مجموع تحت عنوان دولت-ملت سازی مورد بررسی قرار می گیرد. در این فرایند ابتدا زمینه های تکامل دولت و سپس زمینه های تدریجی برای ترکیب جامعه پراکنده در یک هویت ملی فراهم می شود. در جوامع چند قومیتی نیز با کنترل گرایش های افراطی، آنها را تضعیف و از مسیر تاثیر گذاری در جامعه به عنوان یک هویت مستقل خارج می کند تا در نهایت و بعد از طی فرایند نسبتا طولانی ملت سازی، به عنوان هویت یکپارچه به نقش آفرینی در صحنه های گوناگون بپردازند. براساس این مفروضات، تلاش های ملت سازی در بوسنی و هرزگوین و کوزوو در این پایان نامه مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین با توجه به اینکه تلاش ملت سازی در ادوار و نقاط مختلف، همواره با نتایج مثبت و همچنین با مشکلاتی نیز همراه بوده است. در خاتمه این تحقیق به ارزیابی نتایج و مشکلات ملت سازی در کوزوو و بوسنی و هرزگوین خواهیم پرداخت. به نظر می رسد که نتایج ملت سازی در بوسنی و هرزگوین به استثنای پیشرفت های اساسی که داشته است، چندان امیدوار کننده نباشد. به سه گونه دیگر در فرایند ملت سازی در بوسنی و هرزگوین نیز اشاره کرد؛1) مشکلات ساختاری، 2) ناسیونالیسم همچنان برتر و 3) عدم رشد و بلوغ سیاسی نخبگان اجرایی. اما اگرچه عملیات در کوزوو، پیشرفت مهمی را در زیرساختارها، خدمات عمومی و ایجاد نهادهای بومی در این کشور موجب شد، اما هنوز، به مسائل بسیاری از حوزه ها باید پرداخته شود و مشکلات بسیاری از این حوزه ها از جمله در سیستم قضایی مناسب، اقتصاد خود محور و آزاد و ... لاینحل باقی مانده است. در کوزوو مشکل مهمتر در فرایند دولت-ملت سازی، یعنی چگونگی اجری مرحله دوم یا گذار به نهادهای بومی و قائم به خویش تا حدودی حل شده است. در این منطقه قدرت از جمله در زمینه نیروی پلیس غیرنظامی به میزان زیادی به قدرت های محلی واگذارشده است. در طول سال های دولت-ملت سازی در کوزوو انتقال امور نظامی که بر عهده نیروی (kfor) بوده است، به خوبی به مقامات محلی واگذار شده است.